Diogenes of Sinope, bilinen adıyla Diogenes ya da Sinoplu Diyojen’e yönelik yapılan bu çalışmada amacım, Dioegenes’in yaşamının, felsefi duruşunun ve benimsediği etik kuralların kapsamlı ve belgelenmiş bir şekilde sunulmasıdır. Diogenes’in hayatını ve öğretilerini güvenilir bir şekilde aktarmak aşırı derecede zordur, çünkü diğer antik filozoflardan ayrı olarak, onun yaşamına ilişkin güvenilir kaynaklar bulmak oldukça sınırlıdır. Ayrıca, fıçının içinde yaşayan bir Kinikli’ye yönelik ortaya konulmuş birçok kurmaca anekdot ile uğraşılması gerekmektedir. Güvenilir bilginin azlığı ve belgesiz atıfların yarattığı zorluklara rağmen, yine de birçok (...) kişinin hayalinde hayatta kalmayı başaran ünlü filozofun portresini ölümünden yirmi üç yüzyıl sonra yeniden inşa etmek mümkün gözükmektedir. Bu bağlamda, Diogenes’in yaşam tarzı ve felsefesine yönelik bilgiler verilecek, ardından temsil ettiği akım olan kinizmin temel öğretileri çeşitli kaynaklardan gösterilerek aktarılacaktır. Son olarak da, Diogenes’in Sinop kültürünün ve kültürel mirasımızın bir parçası olarak kabul edilmesinin mümkün olup olmadığı tartışılacaktır. (shrink)

Thomas Kuhn’un 1962 yılında yayımlamış olduğu “Bilimsel Devrimlerin Yapısı” adlı kitabı bilimsel gelişme, bilimin doğası ve bilimsel bilginin özerkliği gibi çeşitli bilim felsefesi konularında alanında rölativist ya da göreci bir anlayışa katkıda bulunarak bilimin sarsılmaz statüsüne zarar verip vermediğine yöneliktir. Kuhn’un rölativistlikle suçlanmasına yol açan argümanlardan ön plana çıkan ikisi; iki farklı rakip paradigmaya bağlı olan kuramların kıyaslanmasının mümkün olmadığını ileri süren metodolojik eşölçülemezlik argümanı ile kuramdan bağımsız nötr gözlem önermelerinin olamayacağını belirten gözlemlerin kuram yüklü olduğu savıdır. Kuhn bu argümanlar (...) çerçevesinde kendisine getirilen görecilik iddialarına karşı çıkar ve bilim felsefecilerinin ona yöneltmiş olduğu eleştirilere yıllar içerisinde “Bilimsel Devrimlerin Yapısı” kitabının ek bölümlerinde cevap vermektedir. Bu bağlamda, Kuhn’un bu iddialara ikna edici bir cevap verip vermediğini tespit edebilmek ve onun gerçekten bilim ve bilimsel bilginin statüsü konusunda rölativist olup olmadığını soruşturmak için ortaya konulan eleştirilerin etraflıca ele alınması gerekliliği ortaya çıkmaktadır. Diğer bir deyişle, Kuhn'un görecilik konusu ile ilgili bir neticeye varabilmek amacıyla onun bütün bilim anlayışının göz önünde bulundurulması önemlidir. Dolayısıyla Kuhn'un genel bilim tasviri bu çalışmanın odağını oluşturmaktadır. Bu bakımdan çalışmada, ilk olarak kısaca “göreciliğin” ne anlama geldiği ortaya konulacak, ardından Kuhn’un eşölçülemezlik ve kuram yüklülük tezleri ayrıntılandırılarak, bu çerçeve içerisinde neden rölativist olarak kabul edildiği serimlenecektir. Nihai olarak, Kuhn'un kendisine getirilen eleştirilere karşı ortaya koyduğu cevapların rölativist suçlamalardan sıyrılması için sağlam gerekçeleri sağlayamadığı ortaya konulacaktır. (shrink)

Marx’ın yapıtlarında ahlaki bir kaygı taşıdığı ve bu doğrultuda bir etik teorisine sahip olduğu düşüncesi günümüzde tartışılmaya devam eden bir meseledir. Bu tartışma genellikle Marx'ın yabancılaşma, insan doğası ve kapitalizm hakkında ileri sürmüş olduğu düşünceleri üzerinden yürütülmektedir. Bu kapsamda, ilk olarak, makalede Marx’ın yabancılaşma teorisi ve bu kavramın nasıl ortaya çıktığına ilişkin tarihsel arka plan verilmektedir. Daha sonra yabancılaşma ile insan doğası arasındaki ilişkiyi kurarak, Marx'ın insan doğası anlayışının ona bir etik teorisi imkânı sağlayıp sağlamadığı tartışılmaktadır. Bu bağlamda, Marx'ın etik (...) teorisine hizmet eden evrensel bir insan doğası anlayışına sahip olduğu fikri, Louis Althusser ve Norman Geras'ın analizi ile irdelenmektedir. Yapılan tartışmalar doğrultusunda, nihai olarak, makalede Marx’ın bir etik teorisine ve ahlak anlayışına sahip olduğu sonucu desteklenmektedir. (shrink)

Bilime ve onun bilgisine akademik, politik, ekonomik ve kamusal alanlar olmak üzere birçok alanda diğer bilgi iddialarına kıyasla daha fazla güven duyulmaktadır. Bilime duyulan bu güvenin temelinde büyük ölçüde bilimsel süreçlerin ve yöntemlerin nesnel bir şekilde yürütülmesi ve bu nesnel sürecin bir ürünü olarak bilimsel bilginin tarafsız bilim insanları tarafından ortaya konulduğu düşüncesi yatmaktadır. Bu bakımdan toplum tarafından bilimin tartışılmaz statüsünün ve bilimsel bilgiye verilen değerin belirleyicisi olarak nesnellik özelliği ön plana çıkmaktadır. Bilhassa doğa bilimleri söz konusu olduğunda bilimsel yöntemin (...) olgulara ve dış dünyaya ilişkin nesnel bilgiler sağladığı düşünülmektedir. Bu bakımdan doğa bilimleri, bilimde nesnelliğin paradigmatik örnekleri olarak kabul görmektedir. Beşeri ve sosyal bilimler alanında ise doğa bilimlerine kıyasla nesnellik algısı düşük olmasına rağmen, yöntemlerinin bilimsel yöntemle çalışılmaya uygun olmasından dolayı en azından ilke olarak nesnel olduğu değerlendirilmektedir. Bilimin değerler alanından ziyade olgu alanına ilişkin çalışmalar yürütmesi, bilim insanlarının değerler, anlamlar ve ideallerinden de kendisini izole ederek bilimsel nesnelliği temin edilebileceği konusunda genel bir kavrayışa yol açmaktadır. Bu görüşün önde gelen düşünürü Karl Popper’dır. Popper bilimsel nesnelliğin, olgusal içerikli önermelerin – protokol önermeleri – öznelerarası sınanabilir olması ile temin edilebileceğini ve böylece bilim insanlarının çalışmalarında kültür, değer ve inanç gibi öznel kanılarının bilimsel bilginin temellendirilmesi ve sınanması noktasında kullanılamayacağını ifade etmiştir. Ancak bilimin doğasına yönelik bir soruşturma bilimsel bilginin düşünüldüğü kadar nesnel bir sürece sahip olmadığını, bilim faaliyetini gerçekleştiren bilim insanlarının kişisel çıkarlarının, değerlerinin ve içinde yaşamış oldukları kültürel faktörlerin bilimsel bilginin elde edilmesi sürecinde etkili olabileceğini ortaya koymaktadır. Bu bakımdan bilimin doğasını doğru bir şekilde anlayabilmenin yolu bilimlerde nesnellik ölçütünün sosyolojik ve kültürel unsurlarla yakından ilişkili olduğunu bilmekten geçmektedir. Thomas Kuhn bilimsel değerlendirmelerde değer yargılarının ve kültürel unsurların kaçınılmaz olduğu düşüncesindedir. Kuhn, Popper’ın aksine sosyolojik etmen ve değerleri de işin içerisine katarak bir bilimsel nesnellik değerlendirmesi yapmaktadır. Bu doğrultuda, o bilimde fazlasıyla öznel unsurları vurguladığı eleştirilerine imkân vermeyecek şekilde bilim insanlarının takip etmesi gereken ve tavsiye niteliğinde olan belirli değerler neticesinde bilimsel nesnelliğin ve rasyonalitenin sağlanabileceğini ifade etmektedir. Bu kapsamda çalışmada, bilimin en bilinen özelliği olarak göze çarpan nesnellik kavramı ve düşüncesine yönelik kavramsal bir belirlemenin ardından kültür ve değer gibi sosyolojik unsurların bilimsel objektifliğin ayrılmaz bir parçası olduğu argümanı, Popper ve Kuhn’un çalışmaları göz önünde bulundurularak serimlenecektir. (shrink)

Bilimi ve bilimsel bilgiyi kültür, değer ve öznel yargılardan izole ederek nesnel bir şekilde ortaya koyabilmeye yönelik hararetli tartışmaların yaşandığı yirminci yüzyıl bilim anlayışının temel gayesi, deney ve gözleme tabi olabilecek fiziki dünyadaki olguları, mantıksal çözümlemeye tabi tutarak birleştirilmiş bilime ulaşmaktır. Bu amaca giden yolda olgulara dayanmayan ve sınanamayan her türlü metafizik öge yok sayılır. Bilimsel bilginin sadece deney ve gözleme tabi olana, diğer bir deyişle olgu verilerine dayandığı iddiasını taşıyan bu düşünce sistemi, özellikle Viyana Çevresi üyeleri tarafından benimsenmiştir. Bu (...) bakımdan Çevre üyelerinin bilimsellik anlayışındaki temel ölçüt olgulara dayanan önermelerin ya da yargıların doğrulanabilmesidir. Bilimsel bilginin sadece olgusal dünyanın gözlemlenmesi ve bu gözlem sonucunda ortaya konulan önermelerin ya da ifadelerin doğrulanmasıyla sağlandığını düşünen Çevre üyelerinin bu savlarındaki amacı bilimi ve onun bilgisini her türlü kültür ve değer alanından uzaklaştırarak metafiziksel unsurlardan arındırılmış nesnel bilgiye ulaşmaktır. Çevre üyelerinin birçoğu bilim alanı içerisinde tartışmaya yol açan meselelerin aslında metafiziksel içerikli ve dolayısıyla bunların görünüşte problemler olduğunu belirterek bu tartışmaların bilimsel bilginin gelişimi önünde bir engel oluşturacağı kanaatindedir (Hızır, 1965, s. 254). Söz gelimi, Carnap’a göre, metafizik ögeler olgusal içeriğe sahip olmadığı ve sınanabilir nitelikte olmadıkları için bilim alanı içerisinde değerlendirilemez. Bu nedenle, metafizik ögeler hem doğrulanması mümkün olmadığı hem de dilin mantıksal dizimine genellikle uymadığı gerekçesiyle anlamsızdır (Öztürk, 2011, s. 155). Bu bakımdan Çevre üyelerine göre, olgulara dayanmayan ve bilimde yanılsamalara yol açan metafizik söylemler bilimden ayıklanmalı ve bilimsel bilgi ancak olgu ve deneye dayanan önermeler üzerinden yürütülmelidir. Öte yandan Çevre düşünürleri mantıksal çözümleme yoluyla olgulara dayanan önermelerin metafiziksel unsurlar içeren önermelerden ayırt edilebileceğini ifade etmiştir. Bu bağlamda metafizik önermeleri, metafizik olmayan önermelerden ayırt edecek ölçütün doğrulanabilirlik olduğunu savunurlar. Çevre üyelerinin bu tutumları bir bakıma bilim ve sözde bilim arasında ayrım yapma ve metafiziği bilimin dışında tutma çabası olarak da değerlendirilebilir (Kabadayı, 2011, s. 39-40). Yirminci yüzyıl bilim anlayışında bilimsel etkinlikte gözlemin ve gözlemi yürüten bilim insanlarının dolaysız öznel duyu verileriyle ilişkili olduğu bu nedenle gözlem verilerinin psikolojizmin etkisinde olduğu fikri ortaya atılır. Başta Neurath olmak üzere dönemin bilim felsefecileri bilimsel bilginin kültür, değer ve psikoloji gibi öznel unsurlardan uzaklaştığı sürece değerli olduğu kanısında olduğu için bu fikre karşı çıkmaktadır (Gillies, 2018, s. 123). Görüldüğü üzere, Çevre üyelerinin temel amacı metafizik önermelerden arındırılmış, olgulara dayanan bir bilime ulaşmaktır. Bu amacın gerçekleşmesine olanak sağlayacak yöntem ise mantıksal çözümlemedir. Bu bağlamda Çevre üyeleri olgulara dayanan ve doğrulanabilen önermelerin, söz dizimi (sentaks) ve anlamsal (semantik) açıdan incelemeye tabi tutulması gerektiğini düşünmektedir (Yardımcı, 2018, s. 13-15). Özellikle Carnap (1935, s. 9-10) doğrulamanın ancak öne sürülen önermenin mantıksal analize tabi tutularak yapılması gerektiğini iddia etmiştir (Irzık, 1962, s. 65). Bununla birlikte, felsefenin işlevi, önermeleri mantıksal analize tabi tutarak yalın hale getirmektir. İşte felsefenin bu yönü Neurath’da bilimin birliği, Carnap’ta ise bilimin sentaksı, yani bilimin mantığı üzerine çalışma anlamına gelir (Hızır, 1965, s. 252). Bilimi, bilim olmayandan ayırma yöntemi olarak kullanılan doğrulama işlemi, teorik bir söylem ve gözlem önermesi arasında yapılan bir işlem olması bakımından mantıksal ve dilsel bir özellik taşır. Buradaki temel sorun ise teorik bir önermenin gözlem önermelerine indirgenebilir nitelikte olması ve gözlem önermelerinin, gözlem ile nasıl ilişki kurduğunu saptamaktır. İşte Viyana Çevresi üyeleri bu ilişkinin protokol önermeleri ile kurulduğu kanaatindedir (Ural, 2012, s. 105-107) çünkü onlara göre; öznelerarası bir bilimin sağlanması için yansız ve anlam karmaşasından arındırılmış bir dil gereklidir (Serin, 2015, s. 55). Bu dil de ancak protokol önermeler aracılığıyla kurulabilir. Bu bağlamda Çevre üyelerinin, metafiziksel ifadeler barındıran önermelerin anlamsızlığı ve bilimleri ortak bir paydada birleştiren fiziksel bir dil oluşturma olmak üzere iki temel hedefinin olduğu söylenebilir (Godfrey-Smith, 2003, s. 25; Salgar, 2012, s. 187). (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:BOOK REVIEWS 741 pointedly, what he is asking for is " the ' planned dissolution ' of the Latin Church into a considerable number of distinct, autonomous ' patriarchates ' " (p. 132). These suggestions, although not original, are intriguing. They deserve, however, more than three pages. What is needed is a detailed presentation of these changes, indicating their historical context, their advantages and disadvantages, and their practical implementation. (...) Despite the criticisms given above, there is much good material to be found in this crisply written book. I agree in general with Hill's judgment that Church authority should embody a collegial rather than a monarchical ecclesiology. He shows that the MC ecclesiology has a solid foundation in scripture and tradition and its cornerstone is the theology of the local Church. Furthermore, he is correct in insisting that the doctrines of collegiality and the priesthood of the faithful are urgent questions in contemporary ecclesiology and that they have broad ecumenical ramifications. He speaks convincingly of greater lay participation, local autonomy, consultation, and accountability. At the same time, his partisanship leads him to caricature the MP view. He will not persuade many MP supporters by criticizing their "highhanded authoritarianism and paternalism " (p. 53) and " ecclesiastical dishonesty " (p. 127) or by claiming that the Roman Curia " is neuro· tically obsessed with the matter of papal authority" (p. 114). Hill makes many valid and important points, but, on occasion, he weakens them by exaggeration. At times his partisan style overcomes his theo· logical substance. The Catholic University of America Washington, D.C. pATRICK GRANFIELD Many Paths: A Catholic Approach to Religious Pluralism. By EUGENE HILLMAN. Maryknoll, New York: Orbis Books, 1989. Pp. 95. A Christian theology of religions raises fundamental epistemological and methodological questions. Hillman comes to the debate from what Lindbeck has called an " experiential expressivist " background, that is, there is a tacit assumption that reality is experienced and then expressed, that reality precedes language rather than being disclosed and shaped through language. When such an outlook is applied to the theology of religions, the outcome is often the " discovery " of a common experience underlying all religions, despite their different expressions. The latter can be seen to vary according to climate, history, temperament, and so on. Such expressions are loose symbols for a 742 BOOK REVIEWS greater reality, which takes on an increasingly vague shape with the demise of the signifier. History can offer very little resistance to such a model, and the conflicts, differences, intractabilities, and real problems of religious plurality are slowly silenced, almost numbed into a drowsy calm. That history refuses to play this role, while theologies of religion are often demanding it, is indicative of the difficulties with such a model. Hillman's first book on this topic (The Wider Ecumenism, 1968) showed him to be a follower of Rahner. He stressed the universality of grace and its mediation through the historical and particular; he thereby argued for a wider ecumenism with regard to the world religions, in a model analogous to intra-Christian ecumenism. In this book, Hillman advances the same position, but now infused with a strong dose of Wilfred Cantwell Smith. He does not confront the theological criticisms made against either of his mentors. The book is divided into four lucid chapters. The first considers the meaning and role of religion, and much of Hillman's discussion is helpful. However, as the chapter proceeds, one finds that the definition of religion is not controlled by the particularities and intractable dif. ferences presented by the subject matter but rather by an experiential essentialism. Hillman uses Smith's distinction between "faith" and " belief " to two ends, one descriptive, the other evaluative. However he, like Cantwell Smith, conflates description with evaluation. Furthermore, he is untroubled that the subject matter under inspection does not easily yield to such distinctions. Descriptively, " belief " or the " cumulative tradition " involves the " myriad historico-cultural par· ticularizations " that go to make up a religion such as liturgies, doc· trines, ethical systems, practices, histories, and so on {20). Faith is basically an experience of " the tr,anscendent, which is presumably the same for every person," and can be distinguished from the "cumulative tradition, which is different for each people, nation or... (shrink)

A record of the words and teachings of Confucius, _The Analects_ is considered the most reliable expression of Confucian thought. However, the original meaning of Confucius's teachings have been filtered and interpreted by the commentaries of Confucianists of later ages, particularly the Neo-Confucianists of the Song dynasty, not altogether without distortion.In this monumental translation by Professor D. C. Lau, an attempt has been made to interpret the sayings as they stand. The corpus of the sayings is taken as an organic (...) whole and the final test of the interpretation rests on the internal consistency it exhibits. In other words, _The Analects_ is read in the light of _The Analects._This results in a truer understanding of Confucius' thought than the traditional interpretation and paves the way for a re-assessment of its importance in the history of Chinese thought and its relevance to the present day world.This volume also contains an introduction to the life and teachings of Confucius, and three appendices on the events in the life of Confucius, on his disciples, and on the composition of _The Analects._. (shrink)

Mencius, who lived in the 4th century B.C., is second only to Confucius in importance in the Confucian tradition. The _Mencius_ consists of sayings of Mencius and conversations he had with his contemporaries. When read side by side with the _Analects_, the _Mencius_ throws a great deal of light on the teachings of ConfuciusMencius developed many of the ideas of Confucius and at the same time discussed problems not touched upon by Confucius. He drew out the implications of Confucius' moral (...) principles and reinterpreted them for the conditions of his time. As the fullest of the four great Confucian texts, the _Mencius_ has been the required reading amongst Chinese scholars for two thousand years, and it still throws considerable light on the character of the Chinese people. (shrink)

... the topic of 'meaning' is the one topic discussed in philosophy in which there is literally nothing but 'theory' - literally nothing that can be labelled or even ridiculed as the 'common sense view'. Putnam, 'The Meaning of Meaning' This book explores some truths behind the truism that experimentation is a hallmark of scientific activity. Scientists' descriptions of nature result from two sorts of encounter: they interact with each other and with nature. Philosophy of science has, by and large, (...) failed to give an account of either sort of interaction. Philosophers typically imagine that scientists observe, theorize and experiment in order to produce general knowledge of natural laws, knowledge which can be applied to generate new theories and technologies. This view bifurcates the scientist's world into an empirical world of pre-articulate experience and know how and another world of talk, thought and argument. Most received philosophies of science focus so exclusively on the literary world of representations that they cannot begin to address the philosophical problems arising from the interaction of these worlds: empirical access as a source of knowledge, meaning and reference, and of course, realism. This has placed the epistemological burden entirely on the predictive role of experiment because, it is argued, testing predictions is all that could show that scientists' theorizing is constrained by nature. Here a purely literary approach contributes to its own demise. The epistemological significance of experiment turns out to be a theoretical matter: cruciality depends on argument, not experiment. (shrink)

In recent years, the starting-dates of both the Historiae and the Annales of Tacitus have been criticized. In the case of the Historiae, Hainsworth has claimed that Tacitus chose to start his narrative with the events of A.D. 69, because for various reasons the events of A.D. 68 were an embarrassment to him. Syme has suggested, in the case of the Annales, that by starting with the accession of Tiberius, Tacitus has barred himself from a proper understanding of that principate.

First published in 2000. Routledge is an imprint of Taylor & Francis, an informa company.

Mencius, who lived in the 4th century B.C., is second only to Confucius in importance in the Confucian tradition. The _Mencius_ consists of sayings of Mencius and conversations he had with his contemporaries. When read side by side with the _Analects_, the _Mencius_ throws a great deal of light on the teachings of ConfuciusMencius developed many of the ideas of Confucius and at the same time discussed problems not touched upon by Confucius. He drew out the implications of Confucius' moral (...) principles and reinterpreted them for the conditions of his time. As the fullest of the four great Confucian texts, the _Mencius_ has been the required reading amongst Chinese scholars for two thousand years, and it still throws considerable light on the character of the Chinese people. (shrink)

La traduction de l'epistrophe grecque en conversio latine a pu laisser entendre une continuite entre le retour des philosophies grecques neoplatoniciennes et l'evenement religieux proprement chretien de la conversion. Le paradigme en serait le passage de Plotin a Augustin. Mais peut-on oublier que les grecques classiques n'ont pas d'ethique du repentir et que, sans ce rapport au temps de la faute, la constitution de soi n'a ni le meme sens ni le meme lieu? C'est le travail du Centre A.J. Festugiere (...) de Paris X-Nanterre sur les entrecroisements et reprises entre philosophie et religion qui est a l'origine des etudes rassemblees en cet ouvrage. Que nous voyions apparaitre aujourd'hui une nouvelle forme de repentir publique convie a mieux distinguer deux modeles de constitution de soi qui se reconnaissent en ce que l'accent porte tantot sur l'etre et tantot sur le temps. (shrink)

This paper argues that the concept and role of ‘institutional racism’ in contemporary discussions of race should be reconsidered. It starts by distinguishing between ‘intrinsic institutional racism’, which holds that institutions are racist in virtue of their constitutive features, and ‘extrinsic institutional racism’, which holds that institutions are racist in virtue of their negative effects. It accepts intrinsic institutional racism, but argues that a ‘disparate impact’ conception of extrinsic conception faces a number of objections, the most serious being that it (...) has no plausible account of what it is that makes extrinsically racist institutions racist. It also argues that claims about the explanatory indispensability of institutional racism are overstated (individual racism is at least as important), critiques structural approaches to racial inequality, and suggests that there is reason to doubt whether institutional reform can provide us with all that morality may require in the racial domain. (shrink)

_Rhetoric_ is the sixth volume in The New Hackett Aristotle series, a series featuring translations, with Introductions and Notes, by C. D. C. Reeve, Delta Kappa Epsilon Distinguished Professor of Philosophy at The University of North Carolina at Chapel Hill. The series will eventually include all of Aristotle's works.

A diagonal version of the strong reflection principle is introduced, along with fragments of this principle associated with arbitrary forcing classes. The relationships between the resulting principles and related principles, such as the corresponding forcing axioms and the corresponding fragments of the strong reflection principle, are analyzed, and consequences are presented. Some of these consequences are “exact” versions of diagonal stationary reflection principles of sets of ordinals. We also separate some of these diagonal strong reflection principles from related axioms.

This article discusses the adequacy of Rawls’ theory of justice as a tool for racial justice. It is argued that critics like Charles W Mills fail to appreciate both the insights and limits of the Rawlsian framework. The article has two main parts spread out over several different sections. The first is concerned with whether the Rawlsian framework suffices to prevent racial injustice. It is argued that there are reasons to doubt whether it does. The second part is concerned with (...) whether a Rawlsian framework has the resources to rectify past racial injustice. It is argued that it has more resources to do this than Mills allows. This second part of the article centers on two Rawlsian ideas: ideal theory and the fair equality of opportunity principle. It is argued that ideal theory is essential for the kind of rectificatory work that Mills wants nonideal theory to do, and that where there is a socioeconomic legacy of past injustice, it is hard to see how FEO could be implemented if it did no rectificatory work, a result which means that there is less need to turn to nonideal theory at all. (shrink)

This article argues that blacks should reject integration on self-protective and solidarity grounds. It distinguishes two aspects of black devaluation: a ‘stigmatization’ aspect that has to do with the fact that blacks are subject to various forms of discrimination, and an aesthetic aspect (‘phenotypic devaluation’) that concerns the aesthetic devaluation of characteristically black phenotypic traits. It identifies four self-worth harms that integration may inflict, and suggests that these may outweigh the benefits of integration. Further, it argues that, while the integrating (...) process may reduce stigmatization, there is less reason to think that it can do the same for phenotypic devaluation. (shrink)

Discusses whether Watkins, following Popper, holds a "labour theory of confirmation" (of scientific hypotheses, that is, holds that there is some logical connection between there being evidence for a hypothesis and efforts having been made to test it.

In this paper we will offer a few examples to illustrate the orientation of contemporary research in data analysis and we will investigate the corresponding role of mathematics. We argue that the modus operandi of data analysis is implicitly based on the belief that if we have collected enough and sufficiently diverse data, we will be able to answer most relevant questions concerning the phenomenon itself. This is a methodological paradigm strongly related, but not limited to, biology, and we label (...) it the microarray paradigm. In this new framework, mathematics provides powerful techniques and general ideas which generate new computational tools. But it is missing any explicit isomorphism between a mathematical structure and the phenomenon under consideration. This methodology used in data analysis suggests the possibility of forecasting and analyzing without a structured and general understanding. This is the perspective we propose to call agnostic science, and we argue that, rather than diminishing or flattening the role of mathematics in science, the lack of isomorphisms with phenomena liberates mathematics, paradoxically making more likely the practical use of some of its most sophisticated ideas. (shrink)